എനിക്കൊന്നുമേകുന്നതില്ലല്ലൊ നീയെ-
ന്നെനിക്കുള്ളിലു, ണ്ടെന്തുകൊണ്ടാണതെന്നാം
മൊഴിഞ്ഞിന്നു നീ: "നിന്റെ രൗദ്രം തുളുമ്പും
മുഖംമാത്രമാണെൻ സ്മൃതിക്കുള്ളി,ലെന്തേ
ചിരിക്കിന്നു വീട്ടിൽ വില? ക്കിങ്ങുനിന്നും
സുഹൃദ്‌സംഗമങ്ങൾക്കു ചെന്നീടുകിൽ നീ
ചിരിക്കുന്നവൻ, ചിരിപ്പിക്കുവോനും; നീ
കുടുംബസ്ഥനായ്ത്തീർന്നതിൽ തെറ്റു പറ്റി!
എനിക്കും മകൾക്കും മടുത്തൊക്ക, എന്തി-
ന്നിനിജ്ജീവിതം? വർത്തകാലം മറന്നാൽ
ഭയങ്ങൾ പെരുക്കുന്ന ഭൂതം, തമസ്സിൻ
കയങ്ങൾ നിറഞ്ഞോരു കാട്ടാറിലാം ഞാൻ!'
ഭവിഷ്യത്തിലാശ്വാസമാരേകു? മോർക്കൂ,
മകൾ സ്വന്തമാം പാത കണ്ടെത്തി നീങ്ങും!
അകംവിങ്ങി നിസ്സംഗനാം നിന്നൊടൊപ്പെം
എനിക്കാവുകില്ലല്ലൊ ജീവിതം പിന്നെ!
ശപിക്കാതെ വയ്യല്ലൊ നിന്നെ, സ്വയം ഞാൻ
മൃതിക്കേകുമെന്നെ, നീയെന്നുമേകാകി!! "
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ